Mijn Tanzaniaanse avontuur

Vrijdag 24 januari was het dan eindelijk zover: voor twee maanden naar Tanzania! Op Schiphol gedag gezegd tegen pap en mam, vervolgens liep ik in mijn eentje richting de immigratiedienst. Toen vond ik het toch wel spannend hoor, maar gelukkig kon ik met drie andere Nederlandse meisjes meereizen. Na een lange reis kwamen we middenin de nacht aan op Kilimanjaro International Airport. We werden opgehaald door Projects Abroad medewerkers, en naar onze gastgezinnen gebracht. Bij binnenkomst werd ik gelijk omhelsd door mijn hostouders, en welkom geheten in het Swahili (‘Karibu sana!’). Even vlug gedag gezegd tegen mijn Amerikaanse kamergenoot, Kara, en toen ben ik gelijk maar m’n bed ingerold.

De volgende dag ging Kara al vroeg in de ochtend op pad, dus ik had tijd om alles in m’n eentje te ontdekken. Al snel kwam ik erachter dat de squattoilet (een gat in de grond) niet echt mijn ding was, en ook van de douche (emmertjes water) was ik niet zo’n fan. Maarja, voor bijna iedereen in Tanzania is dit heel gewoon, dus dat probeerde ik dan maar in gedachten te houden. Al snel kwam ik erachter dat onze huismeid geen enkel woord Engels sprak, en geen gebaren gebruikte als ze in ‘t Swahili aan het ratelen was, dus die communicatie verliep niet erg soepel. Ook onze hostmoeder sprak niet echt goed Engels, alleen onze hostvader begreep ons een beetje.

Die maandag had ik mijn introductiedag, waarbij ik werd rondgeleid door Arusha, en voor het eerst mijn project bezocht. Het was allemaal nogal overweldigend, en ik vond het in eerste instantie helemaal niet zo leuk. Arusha is een rumoerige stad, en als blanke gaat vaak alle aandacht op straat naar jou. Omdat ik me niet gelijk thuis voelde, was juist die aandacht heel vreemd, en eigenlijk best vervelend. Ik wist van tevoren dat iedereen ‘mzungu!’ (blanke) naar me zou roepen, maar ik had nooit verwacht dat het in deze mate zou zijn. En iedereen op straat zei ook allemaal gedag (‘mambo!’) tegen je, alleen vanwege je huidskleur. Ik vond dat gewoon heel raar, in Nederland kan zoiets niet, stel je eens voor! Dus toen ik in mijn eerste weken alleen de straat op ging, moest ik me telkens even mentaal voorbereiden op de aandacht. Uiteindelijk wende het wel, en kon ik op de automatische piloot in het Swahili reageren.

Ook het werken op Hill Crest was even wennen, aangezien niemand me uitlegde wat mijn taken waren. Ik weet ook niet waarom ik zo’n uitleg had verwacht, het is tenslotte Afrika. Er werd me verteld dat ik zelf maar moest kijken waar ik kon helpen. Op zich heel fijn, want ik kon dus kiezen in welke klas ik wilde werken. Ik koos vrij snel voor de baby baby klas, de allerkleinsten van de school.

Teacher Judith, een 20- jarige Tanzaniaanse vrouw, gaf hier les, en ze kon de hulp goed gebruiken. Echt lesgeven heb ik in het begin niet gedaan, dat was onmogelijk. De kinderen luisterden voor geen meter naar me, omdat ze wisten dat ik ze niet zou slaan met de stok. Alle teachers van de school gebruikten de stok regelmatig, en ze waren ook niet bepaald voorzichtig. Gelukkig was Judith de minst strenge teacher, zij sloeg de kinderen niet zo hard. Uiteindelijk heb ik zelf ook de stok in handen genomen, maar alleen om mee te dreigen. Dat klinkt heel gemeen, maar anders verloor ik compleet de controle over de klas. Soms was Judith even het lokaal uit, en dan brak de hel los. Met liedjes zingen kon ik de aandacht misschien 10 minuten vasthouden, daarna kwam de stok eraan te pas. En soms kwam een andere teacher even helpen, en dan
Was het natuurlijk in één klap muisstil.

Eerst kon ik de kindjes voor geen meter uit elkaar houden, ik vond iedereen op elkaar lijken. Achteraf is dat moeilijk te geloven. De kinderen die ik eerst met elkaar verwarde, vind ik nu totaal verschillend. Na twee weken wist ik dan eindelijk alle namen van de kinderen uit mijn klas, en een tiental namen van de kinderen uit de andere klassen. Ook de verschillen in karakters werden duidelijker, en natuurlijk ook de verschillen in prestaties.

Veel mensen hebben het al gevraagd, of eerder verondersteld: “je hebt een klas met 2-3 jarigen, dus het is alleen spelen?”. Niets is minder waar! Ook deze kleine hummeltjes krijgen al les in het Engels, al beseft de helft waarschijnlijk niet wat ze aan het doen zijn. Het schooljaar was nog maar net begonnen toen ik kwam, en de kinderen in mijn klas gingen voor het eerst naar school. Samen met teacher Judith hebben we onze klas het alfabet geleerd, en leren tellen tot 10. Ook moesten ze dit kunnen schrijven, dat was de grootste uitdaging. Toen ik kwam was er één meisje, Doreen, die zonder hulp kon schrijven, de rest van de kinderen wist niet hoe ze met een potlood moesten omgaan. In de acht weken dat ik er was, heb ik zoveel vooruitgang gezien! Op een paar kinderen na kan de hele klas schrijven. Er zijn maar een handjevol kinderen die het alfabet en de nummers helemaal zelfstandig kunnen schrijven, maar de meesten hebben alleen een duwtje in de rug nodig. Ik ben super trots op mijn klas!

Om een idee te geven van wat ik elke dag op school deed, hier een voorbeeld van een alledaagse schooldag op Hill Crest:

08:10 Het schoolbusje komt mijn straat in gescheurd om mij op te pikken voor de tweede cartrip die ochtend. Samen met twee andere vrijwilligers halen we wat kinderen van de school op. Waar eigenlijk plek is voor één bestuurder en zeven passagiers, stopten wij gemiddeld drie vrijwilligers en 10-14 kinderen in de auto .

08:45 Aankomst op school, waar net de ochtendparade op het schoolveldje is afgerond, en de pap is uitgedeeld. Rond 09:00 begint de eerste les. Deze duurt tot 10:00, dan is er pauze. Elke klas heeft dezelfde vakken, maar in een andere volgorde en natuurlijk op een ander niveau. De vakken zijn: English, Math, Creative, Environment, Oral, Songs, Science. Bij mijn klas kwam eigenlijk alles neer op het leren van het alfabet en het tellen in het Engels. Daarnaast leerden ze wat Engelse woordjes aan de hand van thema’s, bijvoorbeeld ‘Domestic Animals’, bij Environment.

10:00 Mijn favoriete moment van de dag: break time! Met drie kinderen aan elke arm naar het schoolveldje toelopen, om met de kinderen te knuffelen en te spelen. Til je één kind op, dan komen er gelijk 5 anderen die óók opgetild willen worden. Vind ik natuurlijk helemaal niet erg!



10:30 We brengen onze klassen weer terug naar hun lokaal, en dan is het tijd voor theepauze voor de vrijwilligers. We krijgen een soort melkachtige kruidenthee, en een dienblad vol bananen en broodjes pindakaas. Het is in de Tanzaniaanse cultuur zeer onbeleefd om eten te laten staan, en dus moet alles opgegeten worden. Soms konden er hele discussies ontstaan over de verdeling van het eten, vooral op dagen dat niemand echt trek had. Dus af en toe hadden we toch maar wat overgelaten…

10:50 De vrijwilligers gaan weer naar hun klassen toe, om te helpen met de laatste les.

12:00 Tijd om te beginnen met de lunch! Mama Johanna bereidt altijd het eten, dus wij hoeven het alleen op te scheppen. Maar dat is moeilijker dan je in eerste instantie zou denken! We tellen hoeveel kinderen er in elke klas zijn, en dan tellen we de schaaltjes en borden. Meestal staan er drie vrijwilligers in de keuken: één doet de rijst/pasta/ugali, een ander doet de bonen/groente/het vlees, en weer een ander schenkt de chai (thee) in, doet lepels bij de borden, en stapelt alles een beetje op om ruimte te maken. Het eten doen is lastig, omdat we voor ± 100 kinderen moeten opscheppen, en er echt maar net genoeg is. Soms hebben we niet meer genoeg voor de laatste paar borden, en dan moet je dus van andere schaaltjes eten ‘stelen’.

13:00 De lunch kan geserveerd worden, wat altijd een hele happening is. Vooral de babyklas, bestaande uit ongeveer 50 kinderen, is nogal chaotisch. Soms is er verkeerd geteld en hebben we een bord te weinig, of komen we niet uit met de thee. Het is een beetje passen en meten, gelukkig komen we er altijd wel uit.

13:20 De eerste cartrip vertrekt met twee vrijwilligers om te helpen, ik blijf nog even op school rondhangen. Meestal kan teacher Judith nog wel wat hulp gebruiken met het voorbereiden van de schriftjes. Want een kopieerapparaat hebben ze hier niet! Rond 13:45 - 14:00 vind ik het wel weer tijd om naar huis te gaan voor de lunch.



Na de lunch ging ik soms leuke dingen doen, zoals shoppen op de Maasai Markt, naar het zwembad, of naar de dichtstbijzijnde supermarkt om wat westerse dingen in te kopen. Maar eerlijk gezegd was ik vaak nogal moe, en bleef ik de middag thuis. Het baby’tje in mijn gastgezin, Vanessa, was ‘s
middags meestal wakker, dus dan ging ik bijvoorbeeld met haar spelen. En ook moest ik natuurlijk zelf mijn was doen, met een zeepje in de hand…

In de weekenden was er geen school, en dus was er tijd om leuke dingen te doen. Ik ben in februari samen met drie andere vrijwilligers naar bounty eiland Zanzibar geweest voor een paar dagen, wat ik een groot avontuur vond. We hebben o.a. gesnorkeld, een kruidentour gedaan, het stadje Stone Town bezocht, en reuzenschildpadden gezien. En natuurlijk op het strand gelegen en van het lekkere weer genoten!

In mijn eerste weekend werd ik meegevraagd om Mount Longido in twee dagen te beklimmen. Het was een stuk zwaarder dan ik had verwacht, maar het uitzicht was geweldig. Ook ben ik nog een weekendje naar Moshi geweest, een stad ten oosten van Arusha. We hebben de Kilimanjaro watervallen en Chaggagrotten gezien, en de warmwater-bronnen en een koffieplantage bezocht. Voor het eerst een ritje in de tuktuk gemaakt, én voor het eerst achterop de piki-piki/boda-boda gezeten. Dit zijn een soort motorfietsen die overal rondrijden om mensen te vervoeren, en er wordt gezegd dat ze heel gevaarlijk zijn, onder meer omdat de bestuurders vaak dronken zijn. De andere vrijwilligers en ik vonden het daarom des te spannender.

Mijn laatste weekend in Tanzania ben ik op een drie- daagse safari geweest, naar Serengeti National Park, en de Ngorongoro Crater. We hadden veel geluk, want we hebben de Big Five gezien! Leeuw, olifant, neushoorn, luipaard en buffel. Ik vond de leeuwen heel bijzonder om te zien, vooral omdat ze soms vlak naast onze auto liepen. Daarnaast was het heel gaaf om van dichtbij luipaarden te zien, en zelfs een cheeta! ’s Nachts was het wel spannend, want we sliepen in tentjes op een camping middenin de wildernis. De eerste nacht liepen er buffels tussen de tentjes door, waarvan één tegen mijn tentje aan het duwen was, en de tweede nacht hoorden we leeuwengebrul. Al met al een hele ervaring!

Ik zou nog bladzijdes vol kunnen schrijven over alles wat ik heb meegemaakt, maar dit geeft wel een aardig beeld weer . Nu ik weer thuis ben, mis ik Tanzania veel meer dan ik had verwacht, vooral de kindjes uit mijn klas, mijn gastgezin, de andere vrijwilligers, én de cultuur. Want ook al was het even wennen in het begin, het is een bijzonder land met bijzondere mensen, waar eigenlijk iedereen een keer moet zijn geweest in zijn leven. Gelukkig heb ik nog een hele berg foto’s om de herinneringen van deze unieke reis op te halen. Hopelijk krijg ik nog een keer de kans om dit terug te gaan!